تفاوت بین روش پراش نوترون و روش پراش اشعه ایکس
پرتوهای ایکس با الکترون‌ها برهمکنش می‌کنند، بنابراین شدت پراکندگی آنها روی اتم‌ها متناسب با عدد اتمی است، در حالی که نوترون‌ها با هسته‌های اتمی برهمکنش می‌کنند، و شدت پراکندگی آنها روی هسته‌های مختلف اتمی تابعی از تغییر یکنواخت با مقادیر نیست. به این ترتیب، نوترون ها به ویژه برای تعیین موقعیت عناصر سبک در شبکه (حساسیت به اشعه ایکس کافی نیست) و موقعیت عناصر مجاور مقادیر (اشعه ایکس به راحتی قابل تشخیص نیست) مناسب هستند.
برای یک عنصر، نوترون‌ها می‌توانند بین ایزوتوپ‌های مختلف تمایز قائل شوند، که باعث می‌شود پراش نوترون در جنبه‌های خاص، به ویژه در برچسب‌گذاری و مطالعه مولکول‌های آلی با استفاده از تفاوت بین هیدروژن و دوتریوم، مزایای ویژه‌ای داشته باشد.
نوترون دارای گشتاور مغناطیسی است که می تواند با گشتاور مغناطیسی اتمی برهمکنش کند تا پراش مغناطیسی ویژه نوترون ایجاد کند. از طریق تجزیه و تحلیل پراش مغناطیسی، اندازه و جهت گشتاور مغناطیسی اتم های مغناطیسی در شبکه مواد مغناطیسی را می توان تعیین کرد، بنابراین پراش نوترون وسیله ای بسیار مهم برای مطالعه ساختار مغناطیسی است.
به طور کلی، نوترون ها نفوذ بسیار بالاتری نسبت به اشعه ایکس دارند، و آنها را برای تحقیقات ساختاری در شرایطی مانند فشارهای زیاد، کم و زیاد که نیاز به ظروف ضخیم دارند، مناسب تر می کند. نقطه ضعف اصلی پراش نوترون نیاز به یک منبع نوترونی قوی خاص است و به دلیل عدم قدرت منبع، اغلب به نمونه های بزرگتر و زمان جمع آوری داده های طولانی تری نیاز دارد.
روش پراش زمان پرواز که بر این اصل استوار است که نوترون های با طول موج های مختلف دارای سرعت (انرژی) متفاوتی هستند، کمی با روش سنتی در فناوری تجربی متفاوت است. این عمدتا در منابع نوترونی پالسی قوی مانند شتاب دهنده ها استفاده می شود.
وب سایت: http://www.aolongxray.com/
